Ziemia, znana obecnie jako Wyspy Cienia, była niegdyś piękną krainą, lecz została ona zniszczona przez magiczny kataklizm. Czarna Mgła nieustannie spowija wyspy, a tamtejsza ziemia jest spaczona — wręcz splugawiona — złowrogą magią. Dotknięcie Wysp Cienia przez żyjące istoty powoli wysysa z nich życie, co z kolei przyciąga nienasycone, drapieżne duchy zmarłych. Ci, którzy poniosą śmierć w Czarnej Mgle, zostają skazani na wieczną włóczęgę po tej smętnej krainie. Co gorsza, moc Wysp Cienia z roku na rok zyskuje na sile, pozwalając cieniom nieśmierci rozszerzać swą dziedzinę i zbierać żniwo dusz w całej Runeterze.

Yorick

„Te wyspy… Ależ straszliwie wyją”.

Yorick, ostatni ocalały z dawno zapomnianego zakonu religijnego, jest zarówno błogosławiony, jak i przeklęty mocą władania nad nieumarłymi. Uwięziony na Wyspach Cienia, jego jedynymi towarzyszami są gnijące zwłoki i wyjące duchy, które gromadzi u swego boku. Potworne działania Yoricka skrywają jednak szlachetny cel − chce uwolnić swój dom od klątwy Zrujnowania.

Nawet gdy był dzieckiem, nie miał normalnego życia. Wychował się w wiosce rybackiej położonej u wybrzeży Błogosławionych Wysp i od zawsze pragnął zyskać aprobatę. Podczas gdy większość jego rówieśników bawiła się w chowanego, młody Yorick miał innych przyjaciół – duchy niedawno zmarłych osób.

Z początku był przerażony swoją zdolnością do widzenia i słyszenia umarłych. Za każdym razem, gdy ktoś zmarł w wiosce, Yorick oczekiwał w nocy na mrożący krew w żyłach płacz nowego gościa. Nie rozumiał, dlaczego postanawiają go nawiedzać i dlaczego jego rodzice uważają duchy za nocne koszmary.

Z czasem zorientował się, że dusze nie chcą go skrzywdzić. Były po prostu zagubione i chciały odnaleźć drogę do zaświatów. Ponieważ tylko Yorick je widział, postanowił być ich przewodnikiem, aby odprowadzać je na spotkanie z wiecznością.

Zadanie było zaprawione kroplą goryczy. Yorick odkrył, że odpowiadało mu towarzystwo duchów, ale odprowadzenie każdego na spoczynek oznaczało pożegnanie się z kolejnym przyjacielem. Dla zmarłych był zbawcą, ale dla żywych − pariasem. Mieszkańcy wioski widzieli tylko małego chłopca, który rozmawiał z ludźmi, których nie było.

Opowieści o wizjach Yoricka wkrótce dotarły poza jego wioskę i zwróciły uwagę niewielkiego zakonu mnichów, który miał swoją siedzibę w centrum Błogosławionych Wysp. Jego wysłannicy wyruszyli na wyspę Yoricka, mając nadzieję, że chłopak przysłuży się wierze.

Yorick zgodził się wyruszyć do klasztoru, gdzie poznał nauki Bractwa Zmierzchu oraz prawdziwe znaczenie ich urzędu. Każdy z mnichów nosił ze sobą łopatę, która była symbolem jego służby, mającej na celu przeprowadzanie obrzędów pogrzebowych, które gwarantowały, że dusze się nie zgubią. Każdy z braci nosił ze sobą fiolkę wody ze świętego źródła Błogosławionych Wysp. Te Łzy Życia przypominały o obowiązku mnichów do uzdrawiania żywych.

Jednakże niezależnie od tego, jak bardzo próbował, Yorick nigdy nie został zaakceptowany przez pozostałych mnichów. Dla nich był tylko namacalnym dowodem rzeczy, które powinny być poznane wyłącznie dzięki wierze. Gardzili nim, ponieważ z łatwością dostrzegał to, co oni próbowali pojąć przez całe życie. Odepchnięty przez swoich braci, Yorick znów stał się samotny.

Pewnego ranka, gdy zajmował się swoimi obowiązkami na cmentarzu, dostrzegł smolistoczarną chmurę, która przetaczała się przez Błogosławione Wyspy, pożerając wszystko na swojej drodze. Próbował uciekać, ale chmura szybko go pochłonęła i uwięziła pośród cieni.

Wszystkie żyjące rzeczy dookoła Yoricka poczęły zwijać i skręcać się, spaczone mroczną magią Czarnej Mgły. Ludzie, zwierzęta, a nawet rośliny zmieniały się w paskudne i koszmarne karykatury samych siebie. Z wijącego się wokół niego powietrza dobiegały szepty, a jego bracia zaczęli zrywać fiolki z uzdrawiającą wodą z łańcuszków na szyjach, jakby sprawiały im one olbrzymi ból. Chwilę później Yorick obserwował w przerażeniu, jak dusze mnichów były wyrywane z ich ciał i opuszczały zimne i blade zwłoki.

Pośród cichych krzyków braci Yorick słyszał głosy dobiegające z mgły.

– Zdejmij to. Dołącz do nas. Staniemy się jednością.

Poczuł, jak jego palce zaciskają się na fiolce wiszącej na szyi. Zbierając całą swoją odwagę, Yorick odsunął ręce od krtani i rozkazał wyjącym duszom, aby ucichły. Czarna Mgła skręciła się i otoczyła go ciemnością.

Gdy Yorick się przebudził, wiatr się uspokoił, a niegdyś żyzne ziemie zamieniły się w potworny wizerunek Wysp Cienia. Pojedyncze nitki Czarnej Mgły przyczepiły się do niego, próbując opanować jedyną żywą rzecz, która nie została spaczona. Gdy Mgła go owinęła, zauważył, że nagle odbiła się od fiolki wiszącej na jego szyi. Yorick chwycił świętą wodę, zdając sobie sprawę, że to ona utrzymała go przy życiu.

W ciągu następnych dni Yorick przemierzał wyspy w poszukiwaniu ocalałych, ale natrafiał tylko na powykręcane szczątki tego, co niegdyś żyło. Wszędzie, gdzie dotarł, widział przeklęte duchy powstające z ciał zmarłych.

Podczas poszukiwań Yorick poznał wydarzenia, które doprowadziły do tego kataklizmu. Otóż na wyspy przybył król, który pragnął ożywić swoją królową, jednakże skazał na potępienie Wyspy i wszystko, co się na nich znajdowało.

Yorick zapragnął odnaleźć tego Zniszczonego Króla i odczynić jego klątwę. Jednakże czuł się bezsilny wobec wszechobecnej śmierci, która go otaczała.

Pogrążony w smutku, zaczął rozmawiać z pobliskimi duchami, próbując znaleźć pocieszenie, identycznie, jak gdy był małym chłopcem. Zamiast tego, gdy porozumiewał się z Mgłą, zwłoki powstały z grobów, prowadzone jego głosem. Zdał sobie sprawę, że ciała, które kiedyś pochował, były teraz na jego rozkazy.

Promyk nadziei pojawił się w jego przepełnionym rozpaczą sercu. Aby uwolnić zmarłych z Wysp Cienia, Yorick musiał wykorzystać ich siłę.

Aby pozbyć się klątwy, był zmuszony z niej skorzystać.

– Pomóż… mi – błagał rozbitek.

Yorick nie wiedział, jak długo mężczyzna tam leżał… z połamanymi kośćmi, krwawiący w szczątkach łodzi. Jęczał głośno, ale jego krzyki były zagłuszone przez wycie dusz nawiedzających wyspę. Wir duchów zgromadził się wokół niego, przyciągany gasnącym światłem życia, pragnąc pożreć świeżą duszę. Oczy mężczyzny otworzyły się w przerażeniu.

Miał prawo się bać. Yorick widział, co działo się z duszami porwanymi przez Czarną Mgłę, a mężczyzna był jeszcze żywy, co było rzadkością na Wyspach Cienia. Dużo czasu minęło – około stu lat – od kiedy Yorick widział ostatnią żywą istotę. Wyczuwał, jak Mgła na jego plecach drżała, chcąc pochwycić nieznajomego w zimnym uścisku. Jednakże widok mężczyzny obudził w Yoricku coś, czego nie czuł od bardzo dawna, i było to coś, co nie pozwoliło mu zaprzepaścić życia tego człowieka. Krzepki mnich zarzucił mężczyznę na plecy i zaniósł go do starego klasztoru na wzgórzu.

Yorick przyglądał się twarzy rannego człowieka, która wykrzywiała się w potwornym bólu przy każdym kroku mnicha. Czemu tu przybyłeś, śmiertelniku?

Gdy zakończył wspinaczkę, Yorick przeniósł gościa przez kilka korytarzy, zanim zatrzymał się w starej izbie chorych. Ułożył rozbitka na masywnym stole z kamienia i rozpoczął badanie. Większość żeber miał połamanych, a jedno z płuc się zapadło.

– Czemu marnujesz czas? – zapytał chór głosów, przemawiając w harmonii z Mgły tuż za plecami Yoricka.

Yorick się nie odezwał. Odszedł od stołu i udał się w kierunku ciężkich drzwi znajdujących się na tyłach izby. Drzwi oparły się naciskowi, a jedyny efekt, jaki uzyskał, to odcisk dłoni w grubej warstwie kurzu. Przyłożył ramię do drewna i naparł na nie z całej siły.

– Tyle wysiłku na marne – zakpiła Mgła. – Daj nam go.

Yorick ponownie zareagował na to milczeniem, gdy w końcu udało mu się otworzyć drzwi. Ciężkie dębowe drzwi przesunęły się po kamiennych płytach podłogi, ujawniając komnatę pełną zwojów, ziół i okładów. Przez chwilę Yorick przyglądał się artefaktom ze swojego dawnego życia, usiłując sobie przypomnieć, jak z nich korzystać. Sięgnął po kilka, które wyglądały znajomo – pożółkłe ze starości bandaże i maść, która zaschła już dawno – i wrócił do mężczyzny leżącego na kamiennym stole.

– Zostaw go – rzekła Mgła. – Był nasz w chwili, gdy wylądował na brzegu.

– Cisza! – ryknął Yorick.

Mężczyzna na stole próbował złapać oddech. Wiedząc, że ma niewiele czasu, aby go uratować, Yorick próbował opatrzyć jego rany, ale stare bandaże rozpadały się równie szybko, jak je nakładał.

Oddech mężczyzny stawał się coraz bardziej nierówny i w końcu dostał konwulsji. Pochwycił ramię mnicha w przedśmiertnej desperacji. Yorick wiedział, że może go uratować tylko w jeden sposób. Otworzył kryształową fiolkę wiszącą u szyi i spojrzał na życiodajną wodę, która się w niej znajdowała. Pozostało jej niewiele. Yorick nie miał pewności, czy wystarczy jej, aby uratować rozbitka, a nawet jeśli…

Musiał spojrzeć prawdzie w oczy. Próbując uratować tego człowieka, gonił za wspomnieniami ze swojego starego życia, gdy to przeklęte miejsce było nazywane Błogosławionymi Wyspami. Dusze z Mgły naśmiewały się z niego, ale mówiły prawdę. Los mężczyzny był przesądzony, a gdyby Yorick skorzystał z Łez Życia, sam także skazałby się na zagładę. Zamknął fiolkę i wypuścił z ręki.

Cofając się od stołu Yorick obserwował, jak pierś mężczyzny wznosi się i opada po raz ostatni. Czarna Mgła wypełniła pomieszczenie, a duchy szalały z oczekiwania. Mgła zadrżała, a następnie wyrwała duszę zmarłego z jego ciała. Wydała z siebie cichy, słaby krzyk, zanim została pożarta przez nowego właściciela.

Yorick stał bez ruchu w pomieszczeniu i wypowiedział ledwo zapamiętaną modlitwę. Spojrzał na pozbawioną duszy skorupę leżącą na stole, która przypominała mu o nieukończonym zadaniu. Dopóki klątwa Zrujnowania miała moc, każdego, kto przybędzie na wyspy, czeka identyczny los. Musiał sprowadzić pokój na te przeklęte wyspy, ale po latach poszukiwań natrafił tylko na pogłoski o Zniszczonym Królu.

Potrzebował odpowiedzi.

Wykonał pojedynczy gest i cienka nitka Mgły wniknęła w ciało mężczyzny. Chwilę później powstało ze stołu, ledwie rozumując. Ale mogło widzieć, mogło słyszeć i mogło chodzić.

– Pomóż mi – poprosił Yorick.

Ciało wywlekło się z izby, a jego kroki rozbrzmiewały echem w korytarzach klasztoru. Dotarło na cmentarz, krocząc pośród pustych grobów.

Yorick obserwował, jak zwłoki kierują się w stronę środka wysp, dopóki nie zniknęły we Mgle. Być może on powróci z odpowiedziami.

Elise

„Piękno także jest potęgą, i może uderzyć mocniej niż jakikolwiek miecz”.

Elise jest niebezpiecznym drapieżnikiem, który siedzibę ma w zamkniętym i mrocznym pałacu, mieszczącym się głęboko w Nieśmiertelnym Bastionie Noxusu. Kiedyś była zwykłym człowiekiem, damą z niegdyś potężnego rodu, ale ukąszenie pajęczego boga zmieniło ją w coś pięknego, nieśmiertelnego i całkowicie nieludzkiego. Aby zachować wieczną młodość, poluje na nieświadomych ludzi, a tylko nieliczni są w stanie oprzeć się jej sztuce uwodzenia.

Lady Elise urodziła się wiele wieków temu w starym, potężnym rodzie Kythera z Noxusu. Szybko nauczyła się, jak wykorzystywać urodę, aby wpływać na prostych ludzi. Gdy stała się pełnoletnia, postanowiła wyjść za mąż za potomka rodu Zaavan, aby wzmocnić potęgę własnej rodziny. Wielu przedstawicieli rodu jej wybranka sprzeciwiało się zawarciu tego małżeństwa, ale Elise oczarowała ukochanego i manipulowała krytykami, aby wreszcie doprowadzić do zaręczyn.

Tak jak zakładała, miała ogromny wpływ na męża. Ród Zaavan urósł w siłę, co także zagwarantowało wzrost potęgi jej rodziny. Mąż Elise był twarzą rodu, ale większość ludzi wiedziała, kto naprawdę sprawował władzę. Z początku mu to nie przeszkadzało, ale wraz z upływem czasu jego niezadowolenie wzrosło, gdy stał się pośmiewiskiem pośród noxiańskiej społeczności.

W końcu zaczął pałać do niej ogromną nienawiścią. Pewnego wieczoru przy kolacji poinformował ją, że dolał do jej wina oszpecającą truciznę. Następnie podał swoje warunki: miała usunąć się w cień i nie wchodzić mu w drogę, gdy on zdobędzie władzę, a wtedy otrzyma odtrutkę. Jeżeli odmówi, czeka ją powolna i bolesna śmierć. Z każdą chwilą trucizna niszczyła jej ciało i kości od środka. Zakładając, że mąż będzie miał odtrutkę gdzieś przy sobie, Elise ukryła w dłoni ostry nóż i doskonale odegrała rolę skruszonej żony. Szlochała i błagała go o wybaczenie, wykorzystując wszystkie znane sobie fortele, aby zbliżyć się do niego, nie zdradzając morderczych zamiarów. Trucizna przez cały czas niszczyła jej ciało, pokrywając jej skórę groteskowymi ranami oraz wypełniając jej kończyny bólem.

Gdy podeszła do męża, zbyt późno zorientował się, jak bardzo nie docenił jej pogardy. Rzuciła się na niego i wbiła mu nóż w serce, przekręcając ostrze powoli i obserwując, jak umiera. Wreszcie znalazła i wypiła odtrutkę, ale szkody zostały już wyrządzone. Jej twarz była koszmarnie oszpecona groteskowymi pręgami oraz płatami martwej skóry jak u ożywionego trupa.

Elise została teraz głową rodu Zaavan, a natura noxiańskiej polityki była taka, że wychwalano ją za pozbycie się słabości z imperium. Jednakże przykładała tak wielką uwagę do urody i władzy, że wycofała się z życia publicznego, a twarz zaczęła przesłaniać welonem. Wystrzegając się światła słonecznego i odprawiając sprzed drzwi wszystkich sojuszników i petentów, sprawiała, że jej niegdyś potężny ród zaczął powoli popadać w ruinę. Elise wędrowała po pustych korytarzach swojego pałacu w samotności i tak bardzo zżyła się z ciemnością, że opuszczała mury wyłącznie w nocy.

Podczas jednej z nocnych przechadzek zbliżyła się do niej niewiasta także skrywająca twarz welonem, która wcisnęła w jej dłoń symbol Czarnej Róży i powiedziała, że Blada Kobieta bardzo doceniłaby jej talenty. Elise ruszyła dalej, ale gdy odchodziła, obietnice odzyskania piękności rozbrzmiewały nadal w jej głowie. Powtarzała sobie, że to absurdalne, ale próżność i nadzieja sprawiły, że postanowiła zbadać to dokładniej. Tygodniami krążyła po ulicach, aż ponownie ujrzała symbol Czarnej Róży, wyryty w mrocznej bramie prowadzącej do katakumb pod Noxusem.

Podążanie za symbolami doprowadziło ją do Czarnej Róży, tajnego stowarzyszenia, które parało się mroczną magią. Elise przychodziła tam regularnie, krocząc pośród członków bez welonu, i szybko nawiązując bliski kontakt z wiecznie piękną Bladą Kobietą o wielkiej mocy. Elise przyjęła zwyczaje stowarzyszenia, ale stale poszukiwała obiecanego jej daru − przywrócenia urody.

Blada Kobieta mówiła o nawiedzonym miejscu zwanym Wyspami Cienia oraz o rytualnym nożu z ostrzem w kształcie węża, który należał do jednego z jej akolitów zabitych w siedzibie okrutnego pajęczego boga. Sztylet przepełniała potężna magia i gdyby został jej zwrócony, to wykorzystałaby go, aby przywrócić skrzywdzonej dawną urodę. Elise natychmiast przyjęła zadanie i poprowadziła grupę wyznawców Czarnej Róży na opuszczoną wyspę, wiedząc, że za taką nagrodę będzie trzeba zapłacić krwią.

Odnalazła zdesperowanego, nękanego długami kapitana, który zgodził się przetransportować ją i pielgrzymów przez ocean. Płynęli przez wiele tygodni, zanim ujrzeli skalistą wyspę otoczoną przez Czarną Mgłę. Elise stanęła na piaszczystej plaży i poprowadziła swoją grupę w głąb wyspy jak owce na rzeź. Wielu zostało porwanych przez widma, ale kilka osób pozostało. Wreszcie dotarli do oplecionej nićmi siedziby pajęczego boga.

Olbrzymie, potworne stworzenie rzuciło się na nich z ciemności, pożerając mężczyzn i kobiety. Gdy jej towarzysze umierali lub byli oplatani sieciami, Elise dojrzała sztylet, którego poszukiwała Blada Kobieta – znajdował się w uścisku wysuszonych zwłok. Chwyciła go, a w tej samej chwili pajęczy bóg zatopił zatrute kły w jej ramieniu. Elise upadła do przodu, a ostrze sztyletu przebiło jej serce, wypełniając jej ciało potężną magią, która zmieszała się z trucizną niszczącą ją od środka. Została zmieniona, gdy trucizna wzmocniona magią odnawiała jej ciało, sprawiając, że stała się jeszcze piękniejsza niż wcześniej. Blizny zniknęły, a skóra stała się gładka niczym porcelana, ale trucizna miała spowodować inne spustoszenia. Elise wykręciła się w nienaturalny sposób, gdy pajęcze nogi wyrosły z jej ciała.

Powstała, pozbawiona tchu w wyniku transformacji, i zobaczyła przed sobą pajęczego boga. Przepełniała ich ta sama moc i oboje natychmiast wyczuli, jakie korzyści mogą odnieść z tej niespodziewanej więzi. Elise powróciła na statek, nie niepokojona przez duchy, i wyruszyła w drogę powrotną do Noxusu. Gdy statek dotarł do portu w środku nocy, była jedyną żywą istotą na jego pokładzie.

Oddała sztylet przywódczyni Czarnej Róży, która ostrzegła ją, że magia utrzymująca jej urodę w końcu wygaśnie. Kobiety zawiązały pakt: Czarna Róża zapewni Elise wyznawców, których ta będzie składać w ofierze pajęczemu bogu, a w zamian dostarczy wszelkie magiczne artefakty, które znajdzie na Wyspach Cienia.

Elise ponownie zasiadła w zaniedbanej siedzibie rodu Zaavan, zyskując opinię pięknej, lecz niedostępnej samotniczki. Nikt nie podejrzewa jej prawdziwej natury, ale trzymają się jej wymyślne plotki i szalone opowieści. Dotyczą jej wiecznej urody oraz przerażającego stworzenia, które ponoć gnieździ się wysoko w jej popadającym w ruinę, spowitym kurzem pałacu.

Wiele wieków minęło od czasu pierwszej wyprawy Elise na Wyspy Cienia, a za każdym razem, gdy ujrzy pasma siwizny we włosach lub zmarszczki wokół oczu, wyrusza, aby zabrać naiwne dusze zgromadzone przez Czarną Różę, i wypływa w stronę wysp otoczonych Czarną Mgłą. Nikt, kto jej towarzyszy, nie powraca. Ona zaś z każdą podróżą młodnieje i zyskuje pełnię sił, przy okazji dostarczając Bladej Kobiecie kolejny starożytny artefakt.

Po tygodniach spędzonych na morzu Markus był oszołomiony i słaby, więc cieszył się, że trafił na suchy ląd. Droga odchodząca od bazaltowego wybrzeża była śliska i oleista, co czyniło ją wyjątkowo zdradliwą. Powykrzywiane drzewa po obu stronach ścieżki były nędznymi, sczerniałymi skorupami, z wnętrza których wydobywał się żółty sok w miejscu, które wyglądało na uderzone przez spanikowane zwierzę. Lekkie światło lśniło między drzewami, niczym bagienna poświata, która wabiła nieostrożnych podróżników ku zagładzie. Gałęzie podtrzymywało coś, co przypominało baldachimy postrzępionego muślinu. Dopiero po chwili Markus spostrzegł, że były to pajęczyny.

Paprocie, porastające obie strony ścieżki, szeleściły poruszane przez niewidoczne stworzenia, które wędrowały przez las. Być może szczury okrętowe także tu trafiły. Markus nie zobaczył żadnego z nich, za wyjątkiem fragmentu spuchniętego ciała pokrytego czarnym futrem lub odgłosu pazurów na drewnie. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że te szczury mają o kilka par nóg więcej, niż mieć powinny.

Powietrze na wyspie było przesycone wilgocią, więc jego tunika oraz buty szybko przemokły. Trzymana pod nosem kulka zapachowa nie pomogła na odór wyspy, który przypominał mu o dołach na zwłoki leżących poza murami Noxusu. Ich zapach docierał do miasta, gdy wiatr wiał znad oceanu. Wspominając swoją ojczyznę, odczuwał lekki niepokój. Uroczystości odbywające się w katakumbach pod miastem były zakazane, ale dostarczały niezwykle przyjemnego dreszczyku emocji, który był nagrodą za podążanie za tajemnym symbolem czarnego kwiatu. Wraz z innymi wyznawcami spotykał się w mrocznych grobowcach.

Gdzie ona czekała.

Spojrzał przed siebie, mając nadzieję, że ujrzy urzekającą kobietę, której słowa sprowadziły w to miejsce wielu ludzi. Zauważył tylko błysk szkarłatu oraz kołyszące się biodra, zanim wydobywająca się spomiędzy drzew mgła przysłoniła mu widok. Brał udział w mszach poświęconych jej starożytnemu bogu i radował się, gdy wraz z trzydziestką innych zostali wybrani do udziału w tej pielgrzymce. Gdy o północy wsiadali na ciężko załadowaną barkę, którą kierował niemy i zakapturzony sternik, wydawało się to wspaniałą przygodą, jednakże pobyt tak daleko od Noxusu trochę osłabił jego entuzjazm.

Markus zatrzymał się i spojrzał na przebytą ścieżkę. Pozostali pielgrzymi minęli go, niczym bydło zmierzające na rzeź. Co się z nimi działo? Za nimi podążał sternik, unosząc się nad ścieżką, jakby jego nogi ledwo jej dotykały. Jego szaty wiły się od ruchu i przytłaczający strach przepełnił Markusa na myśl o przebywaniu w pobliżu tej odpychającej istoty.

Odwrócił się i znalazł się twarzą w twarz z nią.

– Elise… – rzekł, a słowa ugrzęzły mu w gardle. Odruchowo chciał ją odepchnąć i uciec z tego przeklętego miejsca, ale odurzenie jej mrocznym pięknem przegnało jakiekolwiek myśli o odrzuceniu. Poczucie odrazy minęło tak szybko, że nie był pewien, czy w ogóle je odczuwał.

– Markusie – rzekła, a dźwięk jego imienia cudownie spłynął z jej ust, wywołując poczucie przyjemności. Jej uroda go oczarowała i podziwiał każdy szczegół jej idealnej sylwetki. Rysy jej twarzy były ostre i otaczała je burza szkarłatnych włosów, zupełnie jak u szlachcianki, którą niegdyś znał. Pełne usta oraz ciemne oczy pochwyciły go jeszcze mocniej, zwiastując nadchodzące przyjemności. Czarno-czerwony płaszcz spięty broszą o ośmiu odnóżach spoczywał na jej krągłych ramionach. Cały czas falował, mimo że nie było żadnego wiatru.

– Coś nie tak, Markusie? – zapytała. Jej głos sprawił, że nie odczuwał strachu. – Musisz być spokojny. Jesteś spokojny, prawda, Markusie?

– Tak, Elise – odparł – Jestem spokojny.

– Dobrze. Byłoby mi bardzo przykro, gdybyś nie był spokojny, gdy jesteśmy tak blisko.

Na myśl o sprawieniu jej przykrości, Markus padł na kolana. Otulił jej nogi rękami. Były szczupłe, białe, gładkie i zimne w dotyku.

– Wszystko dla ciebie, moja pani – powiedział.

Spojrzała na niego z góry i uśmiechnęła się. Przez chwilę Markusowi wydawało się, że coś długiego, wąskiego i błyszczącego przemknęło pod jej płaszczem. Było to nienaturalne i przyprawiało o mdłości, ale zupełnie go to nie obchodziło. Ostry, czarny paznokieć chwycił go pod brodę i postawił na nogi. Strumień krwi spłynął mu po szyi, ale zignorował go, gdy Elise odwróciła się i ruszyła naprzód.

Podążał za nią, a jedynym pragnieniem było zadowolenie jej. Drzewa się przerzedziły i ścieżka zatrzymała się przed skalną ścianą, na której wyrzeźbione były symbole zniszczone przez czas, od których piekły go oczy. Mroczna jaskinia u podstawy skały otwierała się niczym okropna paszcza i Markus poczuł, jak pewność siebie opuszcza go wraz z narastającym przerażeniem.

Elise wezwała go do środka i nie mógł się temu oprzeć.

Wnętrze jaskini było nienaturalnie ciemne i parne. Powietrze cuchnęło jak w rzeźni. Wewnętrzny głos krzyczał, aby uciekał jak najdalej od tego obrzydliwego miejsca, ale zdradliwe nogi prowadziły go w głąb jaskini. Spadająca z góry kropla wylądowała mu na policzku, a on wzdrygnął się z bólu, który wywołała. Spojrzał na sklepienie jaskini i ujrzał nad sobą blade, przypominające larwy kształty i wijące się w próbach ucieczki. Na prześwitującej powierzchni świeżo utkanej pajęczyny dało się dojrzeć ludzką twarz, wykrzywioną w niemym przerażeniu.

– Co to za miejsce? – zapytał, gdy zasłona kłamstw zaczęła opadać.

– To moja świątynia, Markusie – rzekła Elise, odpinając broszę spinającą jej płaszcz, który opadł na podłogę. – To siedziba pajęczego boga.

Jej ramiona wykręciły się, gdy dwie pary smukłych, chitynowych odnóży wyłoniły się z jej pleców – długie, ciemne i zakończone ostrymi szponami. Uniosły Elise do góry, gdy coś groteskowego i dużego przemieszczało się w mroku za nią. Olbrzymie nogi dźwignęły koszmarne ciało naprzód, a słabe światło odbijało się w jej oczach.

Ciało pająka było gigantyczne, pokryte futrem oraz mokrymi, zmutowanymi naroślami. Ten widok zerwał ostatnie kajdany, którymi Elise schwytała Markusa. Mężczyzna rzucił się do ucieczki w stronę wyjścia, a jej okrutny śmiech rozbrzmiewał mu w uszach. Lepka pajęczyna trafiła w skałę obok niego. Kleiste nitki chwyciły jego kończyny i spowalniały go, gdy zaplątywał się coraz mocniej. Usłyszał zbliżające się stukanie jej kończyn i zapłakał na myśl o jej dotyku. Gdy kolejne nicie pajęczyny go oplatały, poczuł ostre ukłucie w ramię. Markus padł na kolana, a paraliżujący jad rozszedł się po jego ciele, unieruchamiając go i czyniąc więźniem własnego ciała.

Padł na niego cień i zauważył niemego sternika, wyciągającego ramiona w jego stronę. Markus krzyknął, gdy okrywająca go szata opadła, ukazując, że nie był to mężczyzna, a wijące się kłębowisko niezliczonych pająków, mających przypominać człowieka. Rzuciły się na niego i jego krzyki zamieniły się w przytłumione jęki, gdy wpełzły mu do ust, zatkały uszy i zakopały się w oczodołach.

Elise zawisła nad nim, utrzymując się w górze dzięki tylnym kończynom. Nie była już piękna, nie była nawet człowiekiem. Rysy jej twarzy wyrażały straszliwy głód, który nie mógł być zaspokojony. Potworna postać jej pajęczego boga uniosła Markusa z ziemi żuwaczkami ostrymi jak brzytwa.

– Musisz teraz umrzeć, Markusie – powiedziała Elise.

– Czemu…? – wydusił ostatnim tchnieniem.

Elise uśmiechnęła się, a jej usta wypełniały ostre zęby.

– Abym ja mogła żyć.

Evelynn