Gdzie niebo styka się z ziemią

Siedzimy u stóp naszej Mistrzyni,
Za oknem wiatr zimowy szaleje,
Włosy jej srebrnym blaskiem spowite,
A błękit mrozu w jej oczach jaśnieje.

Choć dni zimowe okryły górę,
Muzyka wiosny wciąż w sercach rozbrzmiewa.
Bezkresny wiatr kusi swym szeptem,
Gdy w ogniu przed nami płoną drzewa.

Mistrzyni wyznacza nam cel wędrówki
By odkryć sekrety życia wiecznego,
Bo tam, gdzie niebo styka z ziemią,
Objawi się coś zaskakującego.

Bo tam, gdzie ziemia wita się z niebem,
Mityczne ostrze jest skryte w głębinie.
Szkarłatny cień odbija się w toni,
Wraz z wiatrem sieć szlaków magicznych ginie.

Metal, z prastarych kamieni wykuty
W gwiazd rzece gasił swoje pragnienie.
Ostrze to zmysły wszelkie odbiera,
Uśmierza każde śmiertelne cierpienie.

Las wzrasta gwałtownie, ogień rozkwita
Gotowy spotkać nieznany swój los.
Nieprzeniknione, niczym smok ostrze,
I dłoń gotowa, by zadać nim cios.

Siedem par oczu z niebios spogląda
Z fasadą z kryształu wzniesionej czystością.
Czyż przestrzeń ta będzie ich ideałem
Pomiędzy rosą a nieśmiertelnością?