Renekton –Pustynny Rzeźnik

„Krew i zemsta”.

Wywodzący się ze spalonych słońcem pustyń Shurimy Renekton jest przerażającym, Wyniesionym bytem, którego napędza furia. Niegdyś był wojownikiem cieszącym się największą estymą w całym imperium, i prowadził armie Shurimy ku niezliczonym wiktoriom. Gdy jednak imperium upadło, został pogrzebany pod jego piaskami i powoli, w miarę jak zmieniał się świat, Renekton popadł w szaleństwo. Teraz, odzyskawszy wolność, jest całkowicie pochłonięty chęcią odnalezienia i uśmiercenia swego brata Nasusa, którego w swym szaleństwie obwinia o spędzone w mroku stulecia.

Renekton został stworzony do walki. Od młodego wieku bez przerwy wdawał się w krwawe bójki. Strach był mu obcy i dawał sobie radę z dużo starszymi dziećmi. Nierzadko czynnikiem prowadzącym do tych starć była duma – Renekton nie potrafił się wycofać ani puścić płazem żadnej obelgi. Każdego wieczoru wracał do domu z nowymi ranami i świeżymi siniakami. Podczas gdy jego poświęcający się nauce starszy brat Nasus gardził ulicznymi walkami, Renekton się w nich rozkoszował.

Nasus wkrótce dostał się do prestiżowego Kolegium Słońca i opuścił rodzinne strony. Podczas jego nieobecności starcia Renektona stawały się coraz to poważniejsze. W trakcie jednej ze swych sporadycznych wizyt w domu Nasus przeraził się, widząc jak jego zakrwawiony brat wraca do domu po kolejnej ulicznej bójce. Lękając się, że gwałtowna natura Renektona w końcu sprawi, że trafi do więzienia albo do grobu, pomógł mu zaciągnąć się do armii Shurimy. Formalnie Renekton był na to za młody, ale wpływy jego starszego brata pozwoliły na pozbycie się tych drobnych szczegółów.

Dyscyplina i posłuszeństwo nieodzowne w armii okazały się zbawienne dla Renektona. W przeciągu kilku lat stał się jednym z najzdolniejszych i wzbudzających największy respekt dowódców wojennych. Walczył na pierwszej linii frontu w rozlicznych wojnach i podbojach, zwiększając zasięg imperium. Zyskał sobie reputację żołnierza twardego i zaciekłego, ale jednocześnie mężnego i kierującego się honorem. Nasus z kolei stał się wielokrotnie odznaczonym generałem, i obydwaj służyli razem w trakcie wielu kampanii. Pomimo dzielących ich znacznych różnic i częstych sporów, cały czas pozostali sobie bardzo bliscy. Nasus wyróżniał się na polach strategii, logistyki i historii, a Renekton w walce. Pierwszy planował wojny, drugi je wygrywał.

Renekton wypracował sobie przydomek Strażnika Shurimy, staczając zaciekłą bitwę na jednej z górskich przełęczy, niedaleko granicy imperium. Na południowym wybrzeżu wylądowały siły inwazyjne z zamiarem przypuszczenia szturmu na jedno z odizolowanych miast – Zurettę. Jeśli by go nie powstrzymano, to miasto zostałoby zburzone, a cała jego ludność – wyrżnięta w pień. Choć na każdego żołnierza Shurimy przypadało dziesięciu wrogów, Renekton i jego mały kontyngent stawili czoła agresorom, chcąc zdobyć trochę czasu i umożliwić przeprowadzenie ewakuacji miasta. Nikt nie zakładał, że Renekton w ogóle ujdzie z życiem z tej bitwy, o wygraniu nie wspominając. Utrzymał przełęcz przez jeden dzień i jedną noc – wystarczająco długo, aby zdążyły nadejść dowodzone przez Nasusa posiłki. Przetrwała garstka żołnierzy, z których każdy odniósł mniej lub bardziej poważne rany, a Renektona okrzyknięto bohaterem.

Renekton służył na linii frontu dekadami i nigdy nie odniósł porażki. Obecność Renektona zagrzewała jego oddziały do walki i budziła postrach wśród nieprzyjaciół. Kroczył od zwycięstwa do zwycięstwa i cieszył się tak ogromną reputacją, że niektóre wojny były wygrywane, zanim ktokolwiek zdążył unieść miecz w górę – wrogie nacje poddawały się, kiedy tylko dotarła do nich nowina, że zbliżała się armia dowodzona przez Renektona.

Kiedy Renekton był już w średnim wieku – zaczynał siwieć, a na jego ciele widać było ślady stoczonych bitew – dotarła do niego informacja, że jego brat jest bliski śmierci. Natychmiast powrócił do stolicy, gdzie okazało się, że Nasus był już cieniem samego siebie. Dotknęła go wyniszczająca choroba. Przypadłości nie można było wyleczyć, podobnie jak powodującej rozkład ciała klątwy, która ponoć doprowadziła do wygaśnięcia całego arystokratycznego rodu w starożytnych czasach.

Tym niemniej wszyscy bez wyjątku doceniali geniusz Nasusa. Był wielokrotnie odznaczanym generałem i twórcą wielkiej biblioteki Shurimy, a gdyby tego było mało, to właśnie spod jego pióra wyszło wiele spośród najświetniejszych dzieł literackich imperium. Kapłani obwieścili, że wolą słońca jest, aby Nasus poddał się rytuałowi Wyniesienia.

Całe miasto zebrało się, aby na własne oczy zobaczyć święty rytuał, jednak tragiczna choroba zebrała straszliwe żniwo i Nasus nie miał już dość siły, aby wspiąć się na schody prowadzące na platformę Wyniesienia. W akcie najwyższego poświęcenia i bezgranicznej miłości Renekton pochwycił swego brata i wniósł go na pozostałe stopnie, będąc w pełni świadomym, że święta energia słonecznego dysku go unicestwi. Uważał swoją ofiarę za coś nieistotnego – jeśli tylko jego brat miał przetrwać. Koniec końców był tylko wojownikiem, aczkolwiek utalentowanym, natomiast jego brat był niemającym sobie równych uczonym, myślicielem i generałem. Zdawał sobie sprawę, że Nasus będzie potrzebny Shurimie w przyszłości.

Renekton nie został jednak unicestwiony. Pod oślepiającym blaskiem słonecznego dysku obydwaj bracia zostali Wyniesieni i niejako narodzili się na nowo. Kiedy światło zbladło, oczom zebranych ukazały się dwa przepotężne, Wyniesione byty – Nasus, w swym smukłym ciele o głowie szakala, oraz Renekton, który przyjął postać olbrzymiego krokodyla. Postaci te sprawiały wrażenie bardzo trafnych. Szakal był często uważany za najzmyślniejszą i najprzebieglejszą z bestii, a nieznająca strachu agresja krokodyla idealnie pasowała do Renektona. Mieszkańcy Shurimy dziękowali za to, że tych dwóch nowych półbogów miało od teraz stać na straży imperium.

Renekton był wielkim bohaterem wojennym już wcześniej, ale teraz stał się bytem Wyniesionym, obdarzonym mocą wykraczającą poza zdolności poznawcze śmiertelników. Był silniejszy i szybszy od każdego, typowego człowieka i sprawiał wrażenie praktycznie niewrażliwego na ból. I choć Wyniesione byty nie były nieśmiertelne, to długość ich życia była znacznie wydłużona, tak aby mogli służyć imperium przez setki lat.

Mając Renektona za zwierzchnika armii, potęga militarna Shurimy była niezrównana. Od zawsze był bezwzględnym dowódcą i okrutnym wojownikiem, lecz jego nowa postać dała mu niewiarygodne moce. Poprowadził żołnierzy Shurimy do wielu krwawych wygranych, nie okazując ani też nie oczekując litości. Legendy o nim krążyły daleko poza granicami imperium, a przydomek, który przyjął – Pustynny Rzeźnik – nadali mu właśnie jego adwersarze.

Byli też tacy, którzy z czasem doszli do wniosku, że podczas transformacji Renekton utracił pewną cząstkę swego człowieczeństwa. Zaliczał się do nich również Nasus. W miarę upływu lat zdawał się stawać coraz to brutalniejszym, delektując się rozlewem krwi w stopniu przekraczającym wszelkie granice, a ponadto ludzie szeptali o barbarzyństwach, jakie miał popełnić w imię wojny. Niemniej jednak niezmiennie był oddanym obrońcą Shurimy i wiernie służył jej imperatorom, zapewniając swej ojczyźnie bezpieczeństwo i wielkość przez całe stulecia.

Podczas panowania imperatora Azira nadeszła wieść o ucieczce magicznego bytu ognia z podziemnego więzienia, gdzie przetrzymywano go w zaczarowanym sarkofagu. Zrównał on z ziemią jedno miast Shurimy, by następnie zbiec przez pustynię na wschodzie. Renekton wraz z Nasusem wyruszyli w podróż z zamiarem schwytania legendarnego nieprzyjaciela. Podczas ich nieobecności młody imperator – kierowany knowaniami swojego maga, znanego jako Xerath – podjął próbę wstąpienia w ich szeregi i stania się jednym z Wyniesionych. Skutki były katastrofalne.

Renekton i Nasus byli o dzień drogi od stolicy, ale nawet tam poczuli falę uderzeniową, wywołaną opacznie przeprowadzonym rytuałem Wyniesienia. Zdając sobie sprawę, że musiało wydarzyć się coś potwornego, niezwłocznie udali się w drogę powrotną, by na miejscu zastać jeno ruiny sławetnego miasta. Azir był martwy, a wraz z nim większa część populacji miasta. Co więcej, majestatyczny, słoneczny dysk chylił się ku upadkowi, pozbawiony całej swej mocy. W epicentrum rumowiska natknęli się na Xeratha, będącego teraz bytem o prawdziwie złowrogiej mocy.

Bracia starali się uwięzić go w magicznym sarkofagu, w którym przetrzymywany był pradawny byt ognia. Walka trwała przez ponad dobę, jednak mag był na tyle potężny, aby nie dać się uwięzić. Zniszczył sarkofag i zasypał ich niezliczonymi zaklęciami, których moc była potęgowana przez słoneczny dysk; on sam podczas starcia ostatecznie roztrzaskał się na ziemi.

Zdając sobie sprawę, że nie będą w stanie uśmiercić Xeratha, Renekton koniec końców pochwycił go i wciągnął do bezdennego Grobowca Imperatorów, rozkazując bratu zamknąć ich w środku na wieki wieków. Wiedząc, że nie ma innego sposobu na powstrzymanie Xeratha, Nasus niechętnie posłuchał swego brata. Gdy Renekton i Xerath zniknęli w ciemnościach, zapieczętował ich w grobowcu na całą wieczność.

A w mroku obydwaj kontynuowali swe starcie. Walczyli przez niezliczone lata, a w świecie ponad nimi z niegdyś wspaniałej cywilizacji Shurimy pozostał tylko proch i pył. Xerath zatruwał umysł Renektona; powoli, w miarę upływu stuleci, jego jadowite słowa i wszechobecne ciemności zbierały swoje żniwo. Mag wpoił Renektonowi mniemanie, że Nasus uwięził go celowo, będąc zazdrosnym o jego dokonania i niechętnym do dzielenia się swym Wyniesieniem.

Krok po kroku, Renekton stawał się coraz bardziej niepoczytalnym. Xerath umiejętnie dolewał oliwy do ognia, zanieczyszczając mu umysł i wypaczając jego postrzeganie tego, co prawdziwe i tego, co urojone.

Upłynęły tysiąclecia, zanim Grobowiec Imperatorów został otwarty przez najemniczkę Sivir, a Renekton i Xerath znaleźli się na wolności. Renekton wydał z siebie pełen furii ryk i z hukiem wyruszył na pustynię Shurimy, starając się wywęszyć w powietrzu zapach swego brata.

Od tego momentu Renekton włóczy się po pustyniach, pożądając śmierci Nasusa. Wierzy, że jest on zdrajcą, który zostawił go na pewną śmierć. Jego spojrzenie na rzeczywistość jest co najwyżej dyskusyjne; i choć są chwile, kiedy przypomina dumnego, przepełnionego honorem herosa z dawnych lat, to przez większość czasu jest niczym innym, aniżeli zdegenerowaną, rozwścieczoną i pełną nienawiści bestią, którą napędza żądza krwi i pragnienie zemsty.